Ons verhaal

Hoi, wij zijn Theo en Irma, uw gastheer en gastvrouw van BB Casale di Oto.

Wij hebben op 2 Juni 2024 de deuren geopend van onze Bed & Breakfast.

Onze droom om te emigreren naar Italië om er een B&B te beginnen nam serieuze vormen aan toen we tot de conclusie kwamen dat het voor ons haalbaar leek.

Na avonden discussiëren, rekenen, filosoferen en op internet surfen was de uitkomst: WE GAAN ERVOOR!

Het plan werd uitgevoerd in de Italiaanse regio “Le Marche. Deze streek wordt door de Italianen “Het best bewaarde geheim van Italië, en “Italië in één regio” genoemd. Het is een streek die aan een kant grenst aan de Adriatische zee en aan de andere kant aan de Appenijnen en het Sibillini-gebergte. Wat het toerisme betreft is Le Marche erg in opmars en toch nog steeds vrijwel ongerept. Er wonen vriendelijke, gastvrije mensen.

Ons Ik-vertrek-verhaal. Op pad met een makelaar.

Voor het derde huis wat ze ons liet zien vielen we als een blok. Ja, je leest het goed! Al meteen bij de derde bezichtiging ging ons hart sneller kloppen. Dit zou zeker een potentiële optie kunnen zijn. Het betrof een oude boerderij op een perceel van 3000m2, met op de begane grond stallen (dieren stonden er nog in) en op de bovenverdieping 2 woonhuizen. Er zou een grondige renovatie nodig zijn om van de boerderij een B&B te maken. En eigenlijk vielen we niet alleen voor het gebouw met al zijn mogelijkheden, maar ook voor de locatie. In één woord fantastisch! Een fenomenaal uitzicht over de Marchigiaanse heuvels zo ver je kunt kijken. Een glimp van de zee. In alle rust. Veel natuur en ruimte. Maar ook dicht bij de stad Senigallia (3 km) en het strand. De Italianen noemen het strand van Senigallia ‘Spiaggia di Velluto’ Het fluwelen zandstrand. Een breed strand met zacht zand en heel geleidelijk aflopend in zee. Heerlijk!

Maar goed, deze gevonden parel moest zo snel mogelijk verder onderzocht worden. Een jurist en een onafhankelijke advocaat gingen opstal, kadaster en andere zaken voor ons uitzoeken.

Het verlossende telefoontje komt op een late woensdagavond. De documenten zijn in orde, met de kanttekening dat het perceel niet 3000m2 blijkt te zijn, maar maar liefst 6000m! Ons inschattingsgevoel was dus juist. Daarnaast is er nog een uitdaging: We hebben niet te maken 1 verkoper! We moeten met 4 eigenaren een overeenstemming zien te krijgen.

De eerste horde is genomen.
Gaan we nu doorpakken?

We krijgen van de makelaar 2 weken tijd om tot een besluit te komen. Gaan we ervoor of zoeken we verder. Voor ons gevoel is dit The place to be! We zien hier zóveel mogelijkheden. Het overtreft al onze verwachtingen. Dit is ons droomhuis op een droomplek!

We gaan een bod uitbrengen. Ontzettend spannend allemaal. De makelaar laat snel van zich horen. Alle 4 de verkopers zijn akkoord!

Horde twee; Ons huis in het Brabantse Geffen te koop zetten.

Natuurlijk is dit wel een dingetje. We wonen hier bijna 30 jaar. Onze drie dochters zijn er geboren. Dit huis uit 1911 heeft Theo destijds eigenhandig verbouwd en is ons helemaal eigen. Geffen is ons thuis, ons dorp. Hier woont veel van onze familie en vrienden. Het voelt goed hier.

Hoewel we hier alles hebben wat ons gelukkig maakt, hebben we ook ontzettend veel zin om toch die grote stap te gaan zetten. Emigreren naar Italië. Het is een keuze vanuit ons hart. We willen later niet terugdenken en zeggen; Hadden we maar…!

Nog voordat ons huis in Geffen op Funda verscheen was het al verkocht. De huizenmarkt is oververhit. Meerdere geïnteresseerden kopers deden royale biedingen, ruim boven de vraagprijs die we in gedachten hadden. Dat maakte de beslissing voor ons snel en eenvoudig.

Wat wél een stuk moeilijker was, was het nieuws van onze emigratie delen met onze ouders, familie en vrienden.

De reacties liepen uiteen: van veel betrokkenheid en bewondering, tot oprechte spijt van vertrekken. Ons plan bracht wel wat teweeg. Maar uiteindelijk was iedereen enthousiast en positief over ons geweldige uitdaging. Dat gaf nog meer vertrouwen in onze keuze.

Alles kwam in een stroomversnelling of liever gezegd; we belanden in een rollercoaster van knopen doorhakken, besluiten nemen, organiseren, verhuizing voorbereiden en uiteindelijk de inboedel sorteren en inpakken.

In een tijdsbestek van amper 3 maanden haalden we ons huis leeg. Van een hele hoop spullen deden we afstand. Soms met dilemma’s en keuzestress maar meer en meer kregen we door deze sortering een opgeruimd gevoel. Man, man, man, wat verzamelt een mens veel spullen! We kochten een container waar we onze huisraad in zouden gaan vervoeren.

Een dieplader bracht huisraad en ook een hoop bouwmaterialen die Theo dacht nodig te hebben voor de verbouwing naar Italië. Wij reden zelf met bus en bomvolle aanhanger erachter aan.

Voor dag en dauw, het was nog pikkedonker, in de vroege ochtend van 5 Januari 2022, vertrokken we om 5 uur richting de nieuwe woonbestemming. Het was een grote verrassing voor ons toen alle familie, vrienden en bekenden ons uitzwaaiden aan de rand van de weg. Heftig en emotioneel was het moment dat we tussen de menigte doorreden. Zovelen die speciaal voor ons de moeite namen om al om 4.30uur in de kou, met vlaggetjes en ballonnen daar te staan raakte ons diep. Het was een onvergetelijk afscheid!

Horde drie; We wilden zo snel mogelijk met de verbouwing beginnen.

Daar stak de Italiaanse bureaucratie een spreekwoordelijke duimstok voor. Dankzij onze lieve Italiaanse buurtjes, die voorheen in de bouwwereld zaten, kregen we al snel de juiste mensen om ons heen. Ze verwezen ons een naar goede betrouwbare Geometra. Dit is een bouwopzichter die je Italië verplicht in de arm moet nemen. Hij regelt alle vergunningen en communiceert tussen ons en de gemeente. Ook andere vakmannen zoals een elektricien en loodgieter werden door onze buurtjes ons aangedragen.

Horde vier: Residentie aanvragen in onze nieuwe woongemeente Senigallia.

Op naar het gemeentehuis aldaar. Dat bleek nog niet zo makkelijk. De taal is de grote barrière. We hadden in Nederland al wel wat Italiaanse lessen gevolgd, maar het spreken met volledige zinnen is een ander ding. Dan ontbrak dit document en dan dat formulier. Dan was de betreffende ambtenaar er niet en dan hadden ze geen tijd. Bij elk bezoek aan het gemeentehuis namen we een stadsplattegrond mee. We hadden inmiddels een hele stapel! Tot Anneke belde. Anneke was Nederlandse maar woonde al 40 jaar in Italië.

Anneke hoorde van de ambtenaar over ons aanmeld-probleempje. “Als jullie hulp nodig hebben met vertalen dan ben ik er voor jullie!”. Onze blije reactie was; “heel graag!!” Dus wij samen met Anneke naar het gemeentehuis. En dan ondervind je hoe belangrijk de taal spreken is. Op het gemeentehuis mogen we voor de ijzeren boekenkast komen staan. De ambtenaar maakte een foto met z’n eigen mobieltje en zette een handtekening met stempel onder ons formulier van residentie. Hoe makkelijk kan het zijn! En hoe kan het lopen? Anneke is inmiddels onze beste vriendin en komt vaak bij ons over de vloer.

Horde vijf: Alle neuzen van de Geometra en consorten dezelfde kant op krijgen.

Ons plan wat in ons hoofd zit werd voorgelegd aan de Geometra. Hij was in eerste instantie niet helemaal overtuigd. We ontdekten al snel dat je in Italië soms wat moet doordrammen en niet zomaar ‘ja’ en ‘amen’ moet zeggen. Je moet duidelijk maken wat je precies wilt, en dan pas komt het verlossende antwoord: “Oké, maak maar!”

Horde zes: Een enorm oponthoud, maar we vulden de tijd goed op.

Toen wij aan de verbouwing wilden beginnen stelden onze Geometra en ingenieur voor om deel te nemen aan de Superbonus 110%. We veegden dat gelijk van tafel. Toch probeerden ze ons keer op keer te overtuigen dat dit zeer lucratief voor ons zou uitpakken. We zouden zelfs gratis kunnen verbouwen! Te mooi om waar te zijn. Laten we er even in duiken. Hoe zit dat met die Superbonus? Al snel kwamen we erachter dat de verbouwing veel, veel langer zou gaan duren. Dat er gemeten zou worden met 2 maten. Dat wil zeggen; haal je bouwmaterialen bij de bouwmarkt onder het mom van de bonus dan zijn de prijzen voor materialen veel hoger dan wanneer je zonder bonus verbouwd. Ook de Geometra en Ingenieur rekenen 2 of zelfs 3x hun honorarium. We dienen ons te houden aan veel strenge en onnodig duren regels. Het ging alle proporties te buiten.

We moesten wachten met de verbouwing werd ons geadviseerd. Dat wachten zouden we echt dubbel en dwars terugkrijgen. Het zou zeer de moeite waard zijn. Wat een twijfel brachten die mannen bij ons zeg!

Daarom begonnen we eerst met het bouwen van het zwembad. Stilzitten is geen optie. Ondertussen kregen we steeds meer negatieve informatie over de bonus 110%. Ons negatieve onderbuikgevoel wat we vanaf het begin hadden werd meer en meer reëel. De addertjes onder het gras werden groter en groter. Het was te mooi om waar te zijn. In plaats van geld eraan overhouden zouden we enorm op kosten gejaagd worden. Tot de regering van Italië viel en Giorgia Melonie de presidentszetel beklom. Ze trok meteen een grote streep door heel het Superbonusverhaal. Veel Italianen hebben hun zakken zwaar gevuld op allerlei onrechtmatige manieren. Het kon niet op! Maar er zijn ook veel tranen gevloeid. Dromen zijn in duigen gevallen, en velen stonden met lege handen of hadden er zelfs grote schulden aan over gehouden.

Er viel ons een last van ons lijf. Niet meer meedoen aan iets wat voor ons een onduidelijke afloop zou hebben. En niet deelnemen aan al dat gegraai en bureaucratische gedoe. Tja, zo noemden wij het voortaan. En maar goed ook. We hadden heel, heel, heel veel geduld moeten hebben.

Gelukkig hebben we de tijd die we in afwachting waren goed benut. Intussen was ons zwembad al helemaal klaar! Ook de tuin hebben we aangeplant en terrassen rondom gelegd. Geen moment hebben we stilgezeten. Net toen het tuinproject af was, kregen we van onze Geometra groen licht om te beginnen aan de boerderij. We gingen starten. ZONDER Superbonus 110%.

We hebben uiteindelijk 2.5 jaar gesloopt, gerenoveerd en opgebouwd. Alles hebben we zelf gedaan. Van fundering tot riolering en een heel nieuw dak. Zelfs de tussenvloer hebben we vernieuwd. De hele tuin met zwembad hebben we eigenhandig aangelegd. We hebben gelukkig wel wat hulp gehad van vrienden en familie uit Nederland. Alleen de Electra en loodgieterswerk lieten we door Italianen doen. Maar in grote lijnen hebben we samen, met z’n tweeën de verbouwing gedaan. Daar zijn we dan ook best trots op!

Horde zeven: de ambtelijke molen vertoont enige arrogantie.

In de laatste maanden van de verbouwing waarbij we nog een tandje bij hebben gezet, begonnen we met het opzetten van onze Bed & Breakfast. We vergelijken gekscherend de verbouwing weleens met een zwangerschap. Met af en toe last van zwangerschapskwaaltjes verliep de verbouwing zoals we hoopten. Het was genieten van behaalde resultaten. En dan de bevalling die uiteindelijk ook met enige persweeën goed verliep. Het regelen van alle benodigde papieren, documenten en nummers voor ons eigen bedrijf en B&B, daar waar je terecht komt in het bureaucratische ‘kraambed’, was niet al te rooskleurig. We bleken veel naweeën te hebben en ook de hechtingen zaten behoorlijk strak. Met andere woorden, de persoon achter dat bureau vond het belangrijker om even naar het theater te gaan en haar bureau op donderdagochtend alvast weekend proof te maken, dan ons te helpen om dat nummer met de bijhorende code te geven zodat we officieel gasten mogen gaan ontvangen.

Maar goed, uiteindelijk hebben we alle officiële papieren. We konden starten. Hier was alles om begonnen. De prosecco kon worden ontkurkt. Onze 3 dochters hebben het lint doorgeknipt tijdens de opening van BB Casale di Oto. Al onze buren en wat Italiaanse vrienden waren aanwezig. Wat een feest!

De B&B heeft zijn naam te danken aan de oude tractor van Theo van het Italiaanse merk Oto. Hij staat voor op ons erf en wordt regelmatig aangezwengeld.